Ξεκινώντας να γράψω για τον Νίκο Ρωμανό, είπα για μια πιο αντικειμενική προσέγγιση, να μελετήσω φιλοσοφία και να προσπαθήσω να σκιαγραφήσω στον εαυτό μου τις απόψεις που μπορεί να άκουγα από έναν αναρχικό, έναν φασίστα, έναν θετικιστή της δημοκρατίας, έναν μηδενιστή του κομμουνισμού... Αυτό που παρατήρησα είναι ότι από όποιο ιδεολογικό ρεύμα και να προσπαθούσα να δώσω εξήγηση στο «φαινόμενο» Νίκος Ρωμανός, θα στερούμουν αντικειμενικότητας. Επίσης αυτό που πρόσεξα είναι η συμπαράσταση του κόσμου στον Νίκο Ρωμανό, που εκφράστηκε τόσο από το σπίτι και την χρήση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, όσο και από πορείες σε πολλές πόλεις. Και όχι μόνο από αναρχικούς, αλλά και από τον απλό «καθημερινό» κόσμο. Τι πρεσβεύει ακριβώς ο Νίκος Ρωμανός; Πως κατάφερε, παρόλο που είναι κατηγορούμενος για εγκληματική ενέργεια, να κερδίσει την συμπαράσταση του κόσμου;
Φίλος του αδικοχαμένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αναρχικός
στην ιδεολογία του, κατηγορούμενος για ένοπλη ληστεία στον Βελβεντό,
παντρεύτηκε στις φυλακές, και απεργός πείνας για την απόρριψη του από την
πολιτεία στην χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας. Συνοπτικά οι παραπάνω ασύνδετες
φράσεις συνθέτουν το προφίλ του Νίκου Ρωμανού. Οι απόψεις διίστανται. Για τους
αριστερούς αποτελεί τον επαναστάτη ενός άδικου συστήματος, για τους δεξιούς
ένας τρομοκράτης, και για όλο τον κόσμο ένα ζήτημα όπου βρίσκεται ταυτόχρονα
σύμφωνος και με τις 2 πλευρές αλλά αδυνατεί να πάρει θέση. Γι’ αυτό λοιπόν θα
ξεκινήσω με τους αναρχικούς.
Οι αναρχικοί, λόγω των θέσεων που πρεσβεύουν, είναι από την
φύση τους εχθροί κάθε μορφής εξουσίας. Ο Μπακούνιν είχε εκφράσει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης για τους
ανθρώπους. Μια έλλειψη εμπιστοσύνης που
βασίζεται στην ταξική θέση του ατόμου στην κοινωνία και στην εξουσία που μπορεί
να ασκήσει από αυτήν. Όπως και την θέση
ότι η βία είναι το μέσο με το οποίο θα γίνει η ανατροπή του συστήματος και θα
διαλυθεί το κράτος, οι θεσμοί του και η πολιτική εξουσία. Για τον Αριστοτέλη
και τα πολιτικά, οι αναρχικοί θα ήταν «άπολις». Άτομα τα οποία είτε είναι ατελή και ζουν από επιλογή τους έξω από την πόλη, είτε είναι θεοί. Ο αναρχικός δεν
είναι ανοιχτός στο να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική σκοπιά, γιατί η δική
του απόλυτη σκοπιά αντικατοπτρίζει απόλυτα το πως είναι ο κόσμος. Εκφράζει μια
απόλυτη και «σφαιρική» γνώση και συνήθως βρίσκει απήχηση στους «αδικημένους»
του συστήματος της διαφθοράς. Το παράδοξο όμως με τους αναρχικούς, όπως και του
Νίκου Ρωμανού είναι το εξής: Πως, από την στιγμή που αμφισβητείς όλους τους
θεσμούς του κράτους, ξαφνικά δηλώνεις πρόθυμος να γίνεις μέλος του
εκπαιδευτικού συστήματος του κράτους σου, την στιγμή που θεωρείς το
εκπαιδευτικό σύστημα φορέα προπαγάνδας του συστήματος; Το οξύμωρο είναι ότι στην
προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ΤΕΙ Διοίκησης Επιχειρήσεων! Και εν τέλει από την
στιγμή που στην ιδεολογία σας αμφισβητείτε ανοιχτά το κράτος, γιατί εσείς οι
αναρχικοί δεν φτιάχνετε μια δική σας κοινότητα, έξω από τις πόλεις, με δικές
σας αρχές και πιστεύω, όπως κάνουν οι Ρομά σε όλα τα κράτη που ζουν;
Λυπάμαι που το λέω μα οι αναρχικές θέσεις έχουν ακριβώς την
ίδια επικινδυνότητα με τις γερμανοφασιστικές θέσεις απέναντι στον άνθρωπο. Και
οι δύο νομιμοποιούν την βία. Και οι δύο έχουνε σαν θεωρητική βάση σκέψης τις
δαρβινικές θεωρίες της ανθρώπινης ράτσας. Και οι δύο επιδιώκουν την ανατροπή
του συστήματος. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι σε περίοδο κρίσης, όπως άλλωστε
ζούμε, τέτοιες ιδεολογίες βρίσκουν εύκολα απήχηση. Ο τρόπος τους,
εκμεταλλευόμενοι ζητήματα κρίσης σε όλους τους τομείς, να αναπαράγουν τις
«αλήθειες» των θεωρητικών τους αποσπασματικά,
που είναι το αντίδοτο για να επιδιορθωθεί η υποφαινόμενη σαθρή κατάσταση
που κριτικάρουν.Και τέτοιες ιδεολογίες πάντα έδιναν και δίνουν την μεγαλύτερη
βάση στο να επηρεάσουν την νεολαία. Γιατί καλώς κακώς η νεολαία είναι η πιο
εύκολα μεταβαλλόμενη, πειθήνια και εύπλαστη ως προς την καλλιέργεια των πιστεύω
και των αξιών της.
Η περίπτωση του Ρωμανού βέβαια δείχνει την φαινομενική
ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα της τωρινής εξουσίας και των κρατικών
θεσμών που θεσπίζει. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι ένα πανανθρώπινο
δικαίωμα. Το γεγονός ότι οι κρατούμενοι θέλουν να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση
δεν θα έπρεπε να παρεμποδίζεται σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο μάλιστα. Η
πρόσβαση στην εκπαίδευση αποτελεί μέθοδος σωφρονισμού. Όχι η παραδειγματική
τιμωρία. Με την στάση της αυτή η πολιτεία δείχνει ότι από την στιγμή που
κάποιος είναι κρατούμενος σε φυλακή, του στερεί τα αναφαίρετα ανθρώπινα
δικαιώματα που έχει ως άνθρωπος. Και μάλιστα την στιγμή που η ίδια έχει
θεσμοθετήσει να μπορεί ένα μέρος των κρατουμένων, αν το επιθυμεί να δίνει
πανελλαδικές εξετάσεις.
Φτάνοντας στον Νίκο Ρωμανό για κάποιους είναι ένα
σύμβολο της αναρχικής σκέψης. Με την
διάσταση που έχουνε δώσει τα media ένας μαχητής της ελευθερίας της άποψης, κάτι που βάσει της
αναρχικής ιδεολογίας ούτε ο ίδιος δεν το
πιστεύει για τον εαυτό του. Για κάποιους ένα τσογλάνι που με το που του δοθεί η
ευκαιρία θα ξαναπειλήσει την δημόσια τάξη. Οι εκ του αποτελέσματος απόψεις,
πέρα του ότι συνήθως είναι αντίθετες, προσπαθούν να δώσουν και μια ολοκληρωμένη
πραγματικότητα από ένα ημιτελές οπτικό πρίσμα.
Κατά την γνώμη ο Νίκος Ρωμανός είναι απλά ένα παιδί που από
νωρίς πολιτικοποιήθηκε και ασχολήθηκε με την αναρχική ιδεολογία. Ο θάνατος του
φίλου του, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πυροδότησε και δικαιολόγησε όλα του τα
πιστεύω για το κράτος και τους τρόπους επιβολής της εξουσίας. Παρόλο που ήτανε
μάρτυρας κλειδί για να καταθέσει κατά του αστυνομικού, αρνήθηκε να παραστεί
στην δίκη. Οι λόγοι περιγράφονται στην ιδεολογία του, όπως επίσης και το ότι
στην ευκαιρία που είχε για να αποδώσει δικαιοσύνη στην μνήμη του αδικοχαμένου
φίλου του, φρόντισε να δηλώσει απών. Αντ’αυτού πήρε τα όπλα και έγινε αντάρτης
πόλης. Και πλέον συνεχίζει την απεργία πείνας του καθώς βλέπει τον αντίκτυπο
και την συμπαράσταση που λαμβάνει από τον κόσμο με την στάση του αυτή. Ο ίδιος
δεν φαίνεται να έχει σε εκτίμηση την ζωή του όπως επίσης με την απουσία του από
το δικαστήριο δεν είχε σε εκτίμηση την ζωή του φίλου του.
Υπάρχει ωστόσο και ένας φόβος. Μήπως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί
επίτηδες τον Νίκο Ρωμανό, προκείμενου να επιβάλλει τα δικά της πιστεύω; Μήπως
όλο αυτό το φιάσκο το έχει δημιουργήσει τόσο περίτεχνα, ώστε με μια ενδεχόμενη
εισαγωγή του Νίκου Ρωμανού να μπορέσει να περάσει και τις δυνάμεις ασφαλείας
που τόσο θέλει, μέσα στα πανεπιστήμια; Διότι ας μην ξεχνάμε πολλά σχολεία και
πολλά πανεπιστήμια βρίσκονται σε κατάληψη. Η ίδια η κυβέρνηση έχει σκοπό να
προβεί σε αναθεώρηση του συντάγματος και να επιφέρει θεσμικές αλλαγές*. Μην
ξεχνάτε επίσης το γεγονός ότι ο Νίκος Ρωμανός είναι στην φυλακή για ένοπλη
ληστεία, οπότε η συμμετοχή του στα μαθήματα θα γίνεται είτε υπό την επίβλεψη ειδικών
φρουρών είτε υπό την «πανεπιστημιακή αστυνομία» που έχει προταθεί.
Ολοκληρώνοντας, η συγκεκριμένη υπόθεση κατά την γνώμη μου,
αποτελεί ένα καλοπροβαλόμενο φιάσκο. Ένα φιάσκο στο όποιο ο Ρωμανός φαινομενικά
είναι το θύμα, η κυβέρνηση ο φαινομενικός θύτης. Το ότι κάποιος επιλέγει να
διαμαρτυρηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διακινδυνεύει την ζωή του, προφανώς το
κάνει ώστε να αποκτήσει δημοτικότητα το ζήτημα το οποίο αιτείται και να
χρησιμοποιήσει την λαϊκή κατακραυγή ως όπλο ώστε να λειτουργήσει σαν πίεση στην
κοινωνία, σαν μια ύστατη μορφή αντίστασης απέναντι στο σύστημα. Οι Σύριοι
πρόσφυγες ορθώς είναι έξω από την Βουλή και κάνουν απεργία πείνας, γιατί ζητάνε
άσυλο στην χώρα μας και εμείς δεν τους παρέχουμε καμία φροντίδα. Ο Νίκος
Ρωμανός, ωστόσο, στην υπόθεση του μπορούσε πολύ εύκολα να βρει δικαίωση στο
Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά επειδή είσαι αναρχικός, με νοοτροπία του
έτσι θέλω, όποτε θες αμφισβητείς τους θεσμούς του κράτους σου και όποτε θες,
θέλεις να γίνεις μέρος ένος από τους θεσμούς του, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το όποτε θες σου, στο αναγνωρίζει το πολίτευμα που θες να ανατρέψεις, η
δημοκρατία. Και η υποστήριξη που λαμβάνεις από τους συνανθρώπους και συμπολίτες
σου πηγάζει από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις συνταγματικές αλλαγές που
επέφεραν στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας-μέλος των Ηνωμένων Εθνών. Ξεκόλλα από
την αναρχική προπαγάνδα και βάλε το μυαλό σου να δουλέψει φίλε.
·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου