Τα μυρμηγκάκια που έγιναν μυρμηγκοφάγοι

Ο συγκεκριμένος τίτλος μου ήρθε στο μυαλό όταν σκέφτηκα την Ματίνα Μανταρινάκη από το Κων/νου και Ελένης. Ήτανε η πρώτη φορά που άκουσα ότι υπήρχε ένα κόμμα που λεγότανε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στο επεισόδιο που το σπίτι των Κατακουζινών είχε γίνει εκλογικό κέντρο. Η Ματίνα είχε διοργανώσει μια συγκέντρωση για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φαντάζομαι πολλοί από εσάς θα έχετε δει το συγκεκριμένο επεισόδιο οπότε δεν θα αναλώθω σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Η δεύτερη φορά που άκουσα την λέξη ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν όταν είχε δημοσιοποιηθεί το Ποθεν έσχες του 2008 και ως πλουσιότερος έβγαινε ο Αλέκος Αλαβάνος.

Εγώ βέβαια από το 2004 σταμάτησα να ψηφίζω γιατί η Πολιτική Άνοιξη είχε δηλώσει αναστολή λειτουργίας και η δεύτερη επιλογή μου, το ΔΗΚΚΙ, δεν κατάφερε να μπει στην βουλή και ανακοίνωνε την διάλυση του. Η Πολιτική Άνοιξη για όσους δεν γνωρίζουν ήτανε το πολιτικό κόμμα που έφτιαξε ο Αντώνης Σαμαράς (ο νυν αρχηγός της ΝΔ) το 1993, μετά την απόπεμψη του από υπουργός εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας. Για την εποχή του ήτανε η ακροδεξιά των 90’s. Οι θέσεις του αφορούσαν καθαρά το «Μακεδονικό» ζήτημα. Η δεύτερη αγάπη μου, το ΔΗΚΚΙ (Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα), ιδρύθηκε το 95 από παλιούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Δημήτρη Τσοβόλα. Οι θέσεις του ήτανε πιο πειστικές και πιο σοσιαλιστικές από τα άλλα αριστερά κόμματα. Η Πολιτική Άνοιξη όπως και το ΔΗΚΚΙ, δυστυχώς καταντήσανε μπανάλ και την θέση τους πήρανε το ΛΑ.Ο.Σ ως ακροδεξιοί και το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ως ένα κλικ πιο αριστερά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η ΠΟΛ.ΑΝ και οι βουλευτές του ξαναγύρισαν στην Ν.Δ και το ΔΗΚΚΙ συγχωνεύθηκε το 07’ με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τέτοιες ραγδαίες αλλαγές ήτανε δύσκολες να τις χωνέψει ένα δωδεκάχρονο παιδί.

Μέχρι που ήρθε ο Οκτώβριος του 2009. Ανοιχτές εσωκομματικές εκλογές πολιτικού αρχηγού στην Νέα Δημοκρατία. Και ο Αντώνης ο εθνοσωτήρας κατέβαινε υποψήφιος. Τότε ήμουνα 17 χρονών, είχα βγάλει και ταυτότητα πριν 2 χρόνια. Μάλιστα δεν ίσχυε και η ποτοαπαγόρευση οπότε μπορούσα να πιω κάτι πιο βαρύ από Gordon’s Space και Bacardi Breezer. Βρέθηκε το χαμένο κίνητρο μου, με μιας εξαφανίστηκε η πενταετής πολιτική μου αδιαφορία. Και εκεί που πάω να ψηφίσω μου λένε είσαι 17 χρονών, ψηφίζεις μετά τα 18 σου. Ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη, ένας κρύος ιδρώτας καθώς δεν μπορούσα να ψηφίσω τον εθνοσωτήρα. Μέχρι που βγαίνουν τα αποτελέσματα και νικητής εμφανίζεται ο Αντώνης. Τρελάθηκα, πανηγύριζα φώναζα σαν τρελός:

-      Στείλε ένα ένα τα λαμόγια την αγχόνηηηη, Μπάρμπα Αντώνη, Μπάρμπα Αντώνηηη

-      Φύγε μακριά από την χώρα, ρουφιάνα Ντόρα, ρουφιάνα Ντόρα

-      Η ανάπτυξη στην χώρα για να προχωρήσει, χρειάζεται μόνο τον Αντώνη Σαμαρά να την κρατήσει

-      Αντώνη αλάνι, γάμα το Λιμάνι

Αλλά όσο φώναζα χαρούμενος για την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, αναζωπυρώθηκε μέσα μου και η νοσταλγία που είχα για το ΔΗΚΚΙ. Αυτήν μου την νοσταλγία την έβλεπα να την προσωποποιεί ο Αλέξης Τσίπρας. Εκείνη την εποχή ο Αντώνης είχε συγκεντρώσει τις δυνάμεις ώστε να καταστρέψει το ΠΑΣΟΚ και τον Γεώργιο Παπανδρέου. Πάλευε με μανία τα μνημόνια, δεν δεχότανε διαπραγματεύσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όχι στο μνημόνιο 2 έλεγε τότε. Ο Αλέξης αντιμετώπιζε την ενδεχόμενη απειλή του μνημονίου με μεγαλύτερο σθένος και κουράγιο.

-        Όχι στο μνημόνιο της διαπλοκής και της διαφθοράς.

-        Έξοδος από την ΕΕ, το ευρώ, το ΝΑΤΟ

Ο Αλέξης μέσα σε 4 χρόνια απέπνεε αέρα και εμπιστοσύνη. Έτοιμος και μαχητικός να τα βάλει με τα θηρία που ελλοχεύουν και απειλούν την ασφάλεια του κράτους. Ο Αντώνης όταν ψήφισε υπέρ του μνημονίου μου σούβλισε την καρδιά. Πίστευα και πιστεύω στον Αντώνη, και στην εξαιρετική του ικανότητα να διαπραγματεύεται. Ο Αλέξης όμως ήτανε βράχος σωστός, σαν κέρβερος θα στεκότανε απέναντι στους μεγαλονταήδες τους Ευρωπαίους. Και όταν βγήκε τον Ιούνιο αντιπολίτευση το είπε άλλωστε. Σε όλα όχι. Παραδόξως και εντελώς συμπτωματικά πολλοί από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, μετανιωμένοι από το κόμμα τους και την διεφθαρμένη πολιτική του, γοητευμένοι από τους ανιδιοτελείς σκοπούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, συνένωσαν τις δυνάμεις τους. Ο ΣΥΡ.ΙΖ.Α πλέον άρχισε να αποτελεί ένα μίγμα ανανεωτικών σοσιαλιστών-κομμουνιστών και σοσιαλιστών-αδιάφθορων παιδιών του λαού. Φήμες ήθελαν τον Πάμπλο Γκαρσία, τον ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, να τα έχει βρει σε όλα με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α αλλά τελικά επέλεξε να συνεχίσει στον ΠΑΟΚ. 

Ο Άλεξης βέβαια είχε και έξυπνες θέσεις. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Διαδήλωση της μίας ημέρας δεν είναι διαδήλωση. Διαδήλωση χωρίς μαζική λαϊκή απαίτηση από την κυβέρνηση, είναι σαν να βλέπεις γυναικείο ποδόσφαιρο. Δεν πρόκειται κανείς να ασχοληθεί». Με μιας άλλαξε την εικόνα και το πρόσωπο του ΣΥΡ.ΙΖ.Α. Η Ματίνα Μανταρινάκη μετατράπηκε σε Ρένια Δούρου και Παναγιώτα Δριτσέλη. Μάλιστα έχουνε βραβευτεί και από την εκπομπή Δέστε τους για το προσεγμένο τους ντύσιμο. Ο Πέτρος Τατσόπουλος ήτανε ο πιο γοητευτικός άντρας της Ελλάδας. Φήμες βέβαια λένε ότι ο Τατσόπουλος διαγράφηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡ.ΙΖ.Α επειδή μια πρώην κοπέλα του Α. Τσίπρα του είπε ότι ο Πέτρος Τατσόπουλος ήτανε ότι καλύτερο και αναζωογονητικό μπορεί να βρει μια κοπέλα στο κρεβάτι της. Όπερ και τον διέγραψε και έβαλε στις τάξεις του τον γνωστό μαρξιστή και μάνατζερ Ηλία Ψινάκη. Πολλοί τον κατηγόρησαν για έλλειψη μαχητικού πνεύματος και το ότι έδινε μεγάλη βάση στο glamour και το lifestyle. Φρόντισε και γι’ αυτό. Το τμήμα των ανταρτών θα το αναλάμβανε ο βραβευμένος με το βραβείο Λένιν το 1962 από την ΕΣΣΔ, ο Μανώλης Γλέζος. Υπαρχηγοί του Μανώλη Γλέζου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης.

Με αυτές τις εξελίξεις στο στρατόπεδο του ΣΥΡ.ΙΖ.Α, ο Αντώνης Σαμαράς επιστράτευσε τους δικούς του μαχητές από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, που έγινε η νέα μπανάλ εθνικιστική τάση, με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Έδωσε στον συνήγορο του Διαβόλου ... εεεεμμμ τον Ελεύθεριο Βενιζέλο, το Υπουργείο Εξωτερικού. Την εθνοφρουρά του, θα την αναλάμβανε ο συνήγορος του πολίτη Νίκος Δένδιας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης καλούνταν να δώσει το παράδειγμα του σωστού χριστιανού και καλού οικογενειάρχη απέναντι στον γυναικά Πέτρο Τατσόπουλο. Η Φωτεινή Πιπιλή και η Όλγα Κεφαλογιάννη αποτελούσαν το αντίπαλο δέος των γυναικών του ΣΥΡ.ΙΖ.Α.

Νέες εκλογές, νέες εκλογές, μια φωνή καθημερινά ακούγεται να τις προμηνύει, μια άλλη θέλει να μετατρέψει την φράση της σε έναν Καβαλάρη της Αποκάλυψης. Η καρδιά μου είναι χωρισμένη στα δύο δεν μπορώ να επιλέξω. Το δεξί της μέρος χτυπάει για την Νέα Δημοκρατία, το αριστερό για την προοπτική και την ελπίδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τι να κάνω άραγε; Τέτοιο μαρτύριο δεν μπορώ να το αντέξω, με τέτοια αναποφασιστηκότητα δεν μπορώ να ζήσω. Βρήκα τι θα κάνω. Θα βρω ένα τέλος σαν και αυτό της Άννας της Καρένινας. Δεν μπορώ να αντέξω από την μία την προσμονή και την ελπίδα, και από την άλλη δεν μπορώ να χάσω την σταθερότηα και την σιγουριά...

Υ.Γ: Το παρόν κείμενο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το διαβάσεις σοβαρά. Η κατάσταση είναι αποκλειστικά χιουμοριστική. Αν το διαβάσεις σοβαρά θα βρεθείς στο δίλημμα που περιγράφω στο τέλος, οπότε άστο καλύτερα!!!