Christmas Special

Τέτοιες μέρες το πιο δύσκολο πράγμα του πλανήτη είναι να κάτσεις να γράψεις άρθρο. Είσαι σε μια φάση όπου η έμπνευση σου περιορίζεται σε χίλιους και έναν τρόπους για να φας μελομακάρονα και κουραμπιεδάκια χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Είναι μια διαδικασία περίτεχνη όπως και να το κάνεις. Άμα σε καταλάβουν  θα πέσουν όλοι πάνω σου και θα σε πουν κοιλιόδουλο και κωλόχοντρο. Θα σου φορτώσουν και τα κουραμπιεδάκια που έφαγαν οικογενειακώς. Αν δεν σε πάρουνε γραμμή, και θα έχεις απολαύσει όλα τα γλυκά και όλοι θα ψάχνονται για το πόσα κουραμπιεδάκια έφαγαν. Το καλύτερο; Εσύ που τα έφαγες θα πάρεις το πιο μυξοκαημένο βλέμμα και με τρόπο που θα ζήλευε η Μέριλ Στρίπ θα το παίζεις αδικημένος ότι τάχα έφαγες ένα κουραμπιεδάκι. Βέβαια θα σε καταλάβουνε αργότερα, γιατί με έναν ανάμεικτο τρόπο θα δημοσιεύσεις τα κιλά που πήρες. Από την μία με μια διαβολική χαρά θα ξέρεις ότι τα πήρες κιλά, τρώγοντας κουραμπιέδες, μελομακάρονα και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Γεμάτος χαρά, θα αναπολείς τις ευτυχισμένες στιγμές της οργιαστικής μασαμπούκας που σε είχε πιάσει. Από την άλλη άγχος, γιατί για κάνα μήνα θα βάλεις τον εαυτό σου σε δίαιτα. Όπως και να το κάνεις είναι αντιαισθητικό το να πας στο πασχαλινό τραπέζι με τα κιλά των χριστουγέννων.

Θυμάμαι παιδί, στην Κύπρο πρέπει να ήμουνα πρώτη δημοτικού. Στην Κύπρο το να δεις χιόνι ήτανε ένα σπάνιο φαινόμενο. Στο μόνο σημείο της Κύπρου όπου μπορούσες να δεις χιόνι ήτανε άμα πήγαινες στην Χιονίστρα (Όλυμπος), στην  οροσειρά του Τρόοδος. Στην Λευκωσία σπάνιζε ακόμα και η βροχή. Θυμάμαι σε ένα διάλειμμα άρχισε να ρίχνει χιονόνερο. Έχοντας έρθει από Ελλάδα, για μένα  ήτανε κάτι το συνηθισμένο. Το τι χαρά όμως είχανε πάρει οι τότε συμμαθητές μου δεν περιγράφεται. Με το που ένιωσαν το χιονόνερο αρχίσανε όλοι τους να χορεύουν από χαρά και να τραγουδάνε ένα παιδικό τραγούδι, το βρέχει χιονίζει. Εγώ από την μια να προσπαθώ να αναλογιστώ το τι κάνουν τα βλαμμένα. Από την άλλη με είχα βρει να πανηγυρίζω μαζί τους για το χιονόνερο. Ωραίες μέρες. Τότε οι διακοπές περιλάμβαναν το λιγότερο ένα 5ώρο στο Νιντέντο 64. Όταν δεν είχε άλλο νιντέντο, σειρά έπαιρναν τα πλεϊμομπίλ και τα αυτοκινητάκια. Μεγαλώνοντας την θέση του νιντέντο την πήρε το πλείστέισον 2. Μετά το πλέιστέισον ήρθε ο υπολογιστής και το κινητό τηλέφωνο. Τα κάλαντα βαριά μπορούσες να τα πεις μέχρι δεύτερα γυμνασίου. Μετά αρκούσουν στην «καλαντική σύνταξη» που σου έδιναν οι συγγενείς σου. Και πριν το καταλάβεις τα χριστούγεννα σου θα τα έβλεπες σε κλαμπάκια, το μέρος όπου για το υπόλοιπο της ζωής σου θα πηγαίνεις με την  παρέα σου για να γιορτάσεις τα χριστούγεννα.  

Γίνεσαι ενήλικας. Με την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, χάθηκε και η αφέλεια της παιδικής ηλικίας, όπου όλα ήτανε άφθονα. Πλέον δεν έχεις να δώσεις στα παιδιά που θα πούνε τα κάλαντα. Εσύ να ψάχνεις μια προσωρινή δουλειά με την ελπίδα ότι θα έχεις ένα παραπάνω προσόν στο βιογραφικό σου. Μπας και σε πάρουνε για μια πιο μόνιμη και καλοπληρωμένη δουλειά. Το έξω να το έχεις βαρεθεί. Πίνεις το ποτό σαν να πίνεις ελληνικό καφέ σε κηδεία. Τελείως μηχανικά. Το καλό χριστιανόπουλο, το παιδί που βιώνε τα χριστούγεννα σαν μια αμερικάνικη ταινία, πλέον βρέθηκε να αμφισβητεί τα πάντα, να χάνει τον δρόμο του. Αυτό είναι το πνεύμα των χριστουγέννων; Ένα παραπάνω ποσό για ξόδεμα;

Για να καταλάβεις το πνεύμα των χριστουγέννων πρέπει να είσαι με την οικογένεια σου. Βασικά πιστεύω ότι οι γονείς μας καταλαβαίνουν καλύτερα. Δεν μπορέσα ποτέ να καταλάβω την μάνα μου γιατί να παιδεύεται με τις ώρες να φτιάξει μελομακάρονα, αντί να πάει να αγοράσει; Εμείς οι άντρες το βλέπουμε αλλιώς. Με το να δώσουμε παραπάνω λεφτά είναι όλοι χαρούμενοι. Το κίνητρο όμως της μάνας να κάνει όλες τις ετοιμασίες, όλα τα φαγητά, όλα τα γλυκά; Το πως αγαπάει μια γυναίκα η το πως εκφράζει την αγάπη της μια γυναίκα στα παιδιά της και στην οικογένεια της. Ναι, αυτό είναι το πνεύμα των χριστουγέννων. Δεν πρόκειται να το καταλάβω. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι θέλω να φάω κι άλλα μελομακάρονα χωρίς να με πάρουνε χαμπάρι. Αλλά και να με πάρουν χαμπάρι πάλι θα έχει πλάκα...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους