Οι Απαράδεκτοι

Ξεκινώντας το ακόλουθο άρθρο θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο Δύο όψεις η Je suis Charlie. Δύο όψεις από τον ομόνυμο τίτλο τραγουδιού από τα Ανάποδα Καπέλα και η έμπνευση μου για το ακόλουθο άρθρο. Je suis Charlie Hebdo για το τιμής ένεκεν σε 12 ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους. Τελικά επέλεξα τον τίτλο απαράδεκτοι από την ομόνυμη σειρά του Mega καθώς πρόκειται για τραγική ειρωνεία και φαρσοκωμωδία το όλο ζήτημα. Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος δράσης μας συνοψίζεται στα κουπλέ του Lex, η λύση που ποτέ δεν επιλέγουμε σαν άνθρωποι βρίσκεται στα κουπλέ του Μικρού Κλέφτη.  Ο χρόνος μας ξεκίνησε πάλι από εκεί που τελείωσε ο περυσινός. Παιχνίδια εξουσίας και βίας. Όπως και κάθε χρόνος από την αρχή της ανθρωπότητας άλλωστε.

Το πιο κυρίαρχο αίσθημα που προβληματίζει διαρκώς την ανθρώπινη σκέψη συνεπάγεται στην απόδοση ρόλων μεταξύ θύτη και θύματος, καλού και κακού. Μεταξύ αυτών των δυϊσμών  παράγουμε την σκέψη μας, θεμελιώνουμε την λογική μας. Μεγαλώνουμε με ευγενικούς σκοπούς όπως το να είμαστε καλοί άνθρωποι, να μην κάνουμε κακό στους άλλους, αλλά ο απώτερος σκοπός μας είναι να επιτύχουμε την προσωπική μας ευημερία και ευμάρεια με κάθε κόστος. Λόγω της ευαισθησίας μας σαν άνθρωποι συνήθως τασσόμαστε υπέρ του θύματος· όταν καβγαδίζουμε με κάποιον η περιγράφουμε ορισμένες καταστάσεις συνήθως εμείς τις περιγράφουμε σαν το θύμα και όχι σαν τον θύτη. Ακόμα και αν είμαστε ο θύτης σε πολλές περιπτώσεις συνήθως περιγράφουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να κερδίσουμε τους ακροατές μας με την δική μας οπτική της ιστορίας-περιστατικού. Στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε την αναπαραγωγή του περιστατικού, από τα ΜΜΕ με θύματα τους Γάλλους εκδότες και θύτες τους μουσουλμάνους τρομοκράτες.

Αν η πουτάνα όμως προκαλεί φταίει ο βιαστής πελάτης της; Τι θέλω να πω με αυτό; Οι Γάλλοι παρουσιάζονται ως απελευθερωμένοι άνθρωποι, με κουλτούρα, υψηλή νοημοσύνη. Ελευθερία,Ισότητα,Αδελφότητα. Στο Στρασβούργο εδρεύει μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πιο πρόσφατο περιστατικό στην ιστορία μεταξύ Γάλλων και μουσουλμάνων η ψήφιση νόμου της Γαλλικής Γερουσίας για την κατάργηση της μπούρκας σε δημόσιους χώρους. Μια τέτοια απόφαση μάλιστα βρήκε την επικύρωση της από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο παρόλο που αναγνωρίζεται η ελευθερία στην θρησκεία ως αναφαίρετο, οικουμενικό, θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Ας πάμε και πιο πίσω. Τότε που για τους Γάλλους η Αλγερία ήτανε άλλη μια γαλλική αποικία. Οι Μουσουλμάνοι όπως και τώρα, ήτανε στο περιθώριο, ακόμη και στην δική τους χώρα φρόντισαν επιμελώς οι Γάλλοι να τους γκετοποιούν.

Ας πάμε τώρα στο Charlie Hebdo. Για ποιο λόγο ένα περιοδικό να θέλει να σατιρίζει με τέτοιο τρόπο ένα ευαίσθητο θέμα όπως η απεικόνιση του Μωάμεθ; Για ποιο λόγο να θέλει να σατιρίζει ένα θέμα πάνω στο οποίο υπήρξανε σφοδρές αντιδράσεις σε παλιότερες ανάλογες προσπάθειες;  Μήπως οι σφοδρές αυτές αντιδράσεις θα πυροδοτούσαν περισσότερες πωλήσεις για το τεύχος του περιοδικού; Για ποια ακριβώς ελευθερία λόγου και έκφρασης μιλάμε στην προκειμένη περίπτωση; Την ελευθερία του να προσβάλουμε ελεύθερα όποια ομάδα ατόμων θέλουμε στον νόμο του κέρδους; Γιατί ας μην ξεχνάμε, στην Γαλλία ζούνε πάρα πολλοί Μουσουλμάνοι. Η Μουσουλμανική πίστη βασίζεται στην πνευματικότητα. Απορρίπτει κάθε είδους η κάθε τύπου απεικόνιση. Οπότε εμείς μιας που δεν είμαστε Μουσουλμάνοι, μπορούμε να κάνουμε σάτιρα πάνω στην Μουσουλμανική πίστη. Επίσης μιας που δεν είμαστε Εβραίοι μπορούμε να αναπαράγουμε τους Εβραίους σαν φιλάργυρους υπανθρώπους όπως γίνονταν στην φασιστική Γερμανία. Μιας που διαφυλάξαμε το δικαίωμα του να ξεφτυλίζουμε δημόσια ας πούμε ότι οι Έλληνες είναι οι τεμπέληδες και οι καλοπερασάκιδες της Ευρώπης. Έτσι δεν είναι άλλωστε;

Οι πάλαι ποτέ αποικιακές δυνάμεις του Μουσουλμανικού κόσμου η Γαλλία και η Αγγλία και οι νυν, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής φρόντισαν και φροντίζουν με κάθε είδους πολιτική να εκμεταλλευτούν και να κρατούν τον Αραβικό κόσμο διαιρεμένο. Όπως βλέπετε οι περιοχές αυτές είναι εύπορες και τα συμφέροντα πάμπολλα. Από την στιγμή που δεν ήτανε δυνατή η κρατική διακυβέρνηση, φρόντισαν να την μετατρέψουν σε εταιρική. Η Ανεξαρτησία των λαών και η αυτοδιάθεση τους έπρεπε να πνιγεί από διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα και από μερικές οικογένειες που από την εκμετάλλευση του πετρελαίου έγιναν ξαφνικά πλούσιες. Δείτε την αποτυχία της Αραβικής Άνοιξης. Δείτε τον πόλεμο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν από τους Αμερικανούς. Δείτε την επανάσταση του Χομεϊνί στο Ιράν.  Πολλοί θα πείτε και με το δίκιο σας για τις επιθέσεις στο Λονδίνο και τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου. Ποιος όμως θα μιλήσει για τον πόλεμο της τρομοκρατίας; Για τα σπίτια και τις ζωές που χάθηκαν στο κυνήγι του Σαντάμ Χουσεΐν η του Μπιν Λάντεν; Κατέλαβε ποτέ πολεμικές αποζημιώσεις η Αμερικανική Κυβέρνηση σε αυτές τις χώρες και δεν το γνωρίζουμε;

Και φτάνουμε στο ερώτημα φταίει η πουτάνα που προκαλεί η ο πελάτης-βιαστής της; Ποιος στον ρόλο του βιαστή και ποιος στον ρόλο της πουτάνας;  Αν ο πελάτης της είναι ο νταβατζής της και αν η πουτάνα είναι το μικρό κοριτσάκι το οποίο ο νταβατζής της πήρε σε πολύ μικρή ηλικία και το εκμεταλλεύτηκε εκδίδοντας το; Η πουτάνα ήτανε προκλητική η ο νταβατζής αυτός που την έκανε έτσι; Τι γίνεται αν η πουτάνα σηκώσει όπλο στον νταβατζή της; Ποιος ο θύτης και ποιος είναι το θύμα;  Αν λάβουμε υπόψιν μόνο τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι εύκολο να ρίξουμε την ευθύνη στους Μουσουλμάνους. Επειδή αντέδρασαν με βία σε προκλητικές στάσεις και αντέδρασαν με την δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων. Αλλά σε αυτή την ανάγκη να αμύνονται για το δίκιο τους μέσω αυτών των οργανώσεων την δημιούργησε η Δύση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις έλαβαν χώρα στην Γαλλία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η θέση του ISIS και η απήχηση που έχει στις συγκεκριμένες περιοχές. Περιοχές όπου η Δύση και οι εταιρείες τους έχουνε βγάλει τεράστια κέρδη.

Η Δύση έχει αναπτύξει τέτοια διαλεκτική μέσω του πολιτισμού της που με περίτεχνο τρόπο παίζει τόσο καλά τον θύτη όσο και το θύμα. Και τι κάνει η Δύση στα θύματα της; Δεν τα σκοτώνει. Τα κρατάει ζωντανά και φροντίζει κάθε μέρα να τα κάνει να παρακαλάνε να πεθάνουν. Τα εκμεταλλεύεται και αυξάνει τα κέρδη της με τον πλέον νοσηρό τρόπο, την αγορά και τους νόμους της. Τα παιδιά του Δυτικού πολιτισμού είναι οι ευγενείς και οι δούλοι τους οι μουσουλμάνοι. Τα παιδιά της Δύσης μεγαλώνουν με σωστές αρχές, τα παιδιά των Μουσουλμάνων με παρακατιανές. Ο ανεπτυγμένος κόσμος και οι παρακατιανοί του αναπτυσσόμενου με την ορολογία του σήμερα. Φροντίζει να συντηρεί μια παγκόσμια ειρήνη της οποίας όποιος δεν επιθυμεί να είναι μέρος της, βαπτίζεται τρομοκράτης της παγκόσμιας τάξης. Περιμένουμε κάποιος να μας σηκώσει το όπλο και να μας απειλήσει. Τότε εμείς ζητάμε συγνώμη για να αποποιηθούμε την ευθύνη μας, παρακαλάμε για την ζωή μας, λέμε ότι μπορούμε για να μας την χαρίσουνε. Τι γίνεται όταν η πουτάνα αποφασίσει να χαρίσει την ζωή στον νταβατζή της; Ο νταβατζής της θα φροντίσει να περάσει ακόμα χειρότερα την ζωή της, θα ξεχάσει τις δεσμεύσεις που έδωσε. Η Ανάγκη πείθει και Θεούς άλλωστε.

Υπάρχει ωστόσο και η αδιάφθορη όψη του νομίσματος. Όπως οι Χριστιανοί έχουνε τους Καθολικούς, τους Προτεστάντες και τους Ορθόδοξους έτσι και οι Μουσουλμάνοι έχουνε τους Σιίτες και τους Σουνίτες. Ο πόλεμος γίνεται μεταξύ των Σουνιτών και των Καθολικών-Προτεσταντών Χριστιανών. Οι Σιίτες όπως και οι Ορθόδοξοι που αποτελούν πληθυσμιακά τις μειονότητες μουσουλμάνων και χριστιανών αντίστοιχα, βασίζουν την πίστη τους περισσότερο στην πνευματικότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό, παρά στον επεκτατισμό που επιδεικνύουν οι Καθολικοί, οι Προτεστάντες και οι Σουνίτες. Σουνιτικό Ισλάμ είχε η Οθωμανική αυτοκρατορία. Η ισορροπία δυνάμεων που κρατούσε στον Μεσαίωνα και κρατάει μέχρι και σήμερα είχε ως κυρίαρχα θρησκεύματα τον Καθολικισμό, τον Προτεσταντισμό και τον Σουνιτισμό, δόγματα που νομιμοποιούν τον πόλεμο. Δόγματα που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν τον πόλεμο με θύτη των τελευταίων 150 κάτι χρόνων την Δύση.

Ολοκληρώνοντας, όταν υπάρχει αμοιβαία βία το δίκαιο παύει να έχει θέση καθώς όλοι θα προσπαθήσουν να επιχειρηματολογήσουν κερδίζοντας την εύνοια του δικαστή και του ακροατηρίου. Ο Lex δίνει φωνή στην πολεμοχαρή και συμφεροντολόγο όψη του ανθρώπου ο Μικρός Κλέφτης στην αδελφοσύνη και τον σεβασμό των ανθρώπων. Τα άτομα για τα οποία γράφω και θρηνώ ξεχνάω για λίγο ότι ήτανε Γάλλοι, Καθολικοί και ότι δούλευαν σε ένα σατιρικό περιοδικό που κάνει την σάτιρα του με σκοπό το κέρδος. Θρηνώ για τους ανθρώπους οπότε δεν έχει θέση σαν το μοιρολόι του Je suis Charlie Hebdo. Όπως είναι θρήνος και κατάντια το να βλέπεις σαν φωνή αντίδρασης τον φόνο ανθρώπων. Σε αυτήν την οφθαλμός αντί οφθαλμού φωνή βασίζεται ο Lex στα κουπλέ του, στην κυρίαρχη πλευρά της καθημερινής μας ζωής. Η φωνή του Μικρού Κλέφτη βρίσκει φωνή και δράση στα άτομα που έχουνε υψηλή ηθική και κοινωνική νοημοσύνη. Τα άτομα που περιγράφει ο Μικρός Κλέφτης είναι λίγα στον κόσμο, πάντοτε αποτελούν την μειονότητα του κόσμου. Πολλές φορές είναι αυτή η μικρή φωνή στο μυαλό μας που σπάνια θα την ακούσουμε. Εμείς όλοι κινούμαστε ανάμεσα σε αυτές τις 2 φωνές. Τα λάθη μας πάντα προσπαθούμε να τα δικαιολογήσουμε, θέλουμε να τα κάνουμε και αυτά σωστά. Τις σωστές μας αξίες στην λέξη επιτυχία είτε τις ξεχνάμε είτε τις διαφθείρουμε. Αυτό γίνεται στον μέγιστο βαθμό της ελευθερίας μας. Μετατρέπεται σε αυθαιρεσία. Το αντίστοιχο της ισότητας στον υπερθετικό βαθμό είναι η υποταγή. Ότι και να κάνουμε όπως και να το κάνουμε θεωρούμε αυθαίρετα ότι είναι και σωστό. Γινόμαστε ένα με τον υπόλοιπο κόσμο προσπαθώντας να υποτάξουμε την λογική τους στα δικά μας μέτρα. Μπορεί να διαφωνώ με ότι λες αλλά συμφωνώ με το δικαίωμα να υπερασπίζεσαι την άποψη σου, μέχρι θανάτου. Κάποιος Βολταίρος, Γάλλος φιλόσοφος του ρεύματος του Διαφωτισμού είπε το συγκεκριμένο δόγμα. Δεν νομίζω να τον έβρισκε σήμερα σύμφωνο η προσπάθεια σάτιρας που πήγε να κάνει το Charlie Hebdo ούτε και η αντίδραση των ισλαμιστών.