Καλησπέρα και Καλή Χρονιά!!

Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Τέλος των διακοπών, τα κεφάλια μέσα, επιστροφή στην νέα συνήθεια που έγινε λατρεία, το να γράφω στο Ντε λα Μιέρδα. Εχθές ολοκληρώθηκε η χριστουγεννιάτικη περιοδεία μου. Από την Φλώρινα, στην Λάρισα από εκεί στην Λεπτοκαρυά Κατερίνης και από εκεί, εδώ, στον τόπο εργασίας μου, την φημισμένη και ξακουστή νύφη του Παΐκου, Γουμένισσα. Χιλιόμετρα κάναμε πάλι, για την μαστούρα μας την πιο μεγάλη όπως τραγουδάμε εμείς οι ΠΑΟΚσήδες. (Ο αδελφικός φίλος και συναρθρογράφος μου Μάκης είναι ΑΡΗΣ). Μόνο που η μαστούρα δεν είναι ο ΠΑΟΚ, αλλά οι φίλοι και η οικογένεια.

Τα άτομα που κάθε χρόνο είναι εκεί για να σε κάνουν χαρούμενο, για να σε βγάλουν από τον καϊλέ και τα ντέρτια σου, ναι ρε, γι’ αυτή την ωραία τρέλα που κουβαλάνε τα φιλαράκια μας λέω. Αυτούς εκεί τους αφανείς ήρωες που είναι εκεί να σε μαζέψουν όταν είσαι τύφλα στο μεθύσι και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αγαπήσεις ή να μισήσεις όλο τον κόσμο. Τις απλές ιστορικές στιγμές που γινόμαστε για λίγο ήρωες της βλακείας και ψοφάμε στα γέλια κάθε φορά που τις διηγούμαστε. Συνήθως δεν χρειάζεται να είσαι μεθυσμένος όταν είσαι μαζί τους. Είσαι σε μια κατάσταση γέλιου και μόνο που τους βλέπεις. Μπορεί πολλές φορές να μιλάτε για τα ίδια πράγματα και για τις ίδιες καταστάσεις. Αλλά κάθε φορά θα γελάσεις αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και αυτή την νηφάλια χαρά, μόνο φίλοι και οικογένεια μπορούν να σου προσφέρουν, άντε καλά, να βάλω και κοπέλα μην φανώ και μισογύνης. ;)

Πέρα όμως από τα γέλια και τις σούρες που μοιράστηκες μαζί τους, αυτά που σου μένουν  πολλές φορές είναι τα λόγια και οι συμβουλές που σου δίνουν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Για μένα προσωπικά, δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερη προσωπική σύμβουλος από την μεγαλύτερη αδερφή μου Γεωργία. Στις γιορτές δούλευε, δεν είχαμε χρόνο να βγούμε στην Λάρισα, αλλά τον χρόνο και τις απλές οικογενειακές συζητήσεις που είχαμε στο σπίτι της μαζί με την μάνα μου, αυτά σου μένουν. Η αδερφή μου πραγματικά είναι η μόνη που ακούω για τα στραβά του χαρακτήρα μου. Με δυο λέξεις σε φέρνει σε μια κατάσταση όπου το κεφάλι σου βουίζει όταν συνειδητοποιείς πράγματα τα οποία κάνεις λάθος.  Η φάση νιρβάνας στην οποία ανακαλύπτεις για λίγα δευτερόλεπτα την αλήθεια για τον Θεό, αυτή την πνευματική κατάσταση μου την προσφέρει η αδερφή μου κάθε φορά που συζητάμε για σοβαρά πράγματα. Και τζάμπα. Φαντάζομαι ο καθένας σας θα έχει ένα τέτοιο άτομο στην ζωή του, ένα άτομο που με μια συμβουλή του μπορεί να σου αλλάξει τα μυαλά. Οι καλύτεροι τρελογιατροί-ψυχολόγοι σου είναι δίπλα σου και ας μην το βλέπεις.

Και γι’ αυτό πιστεύω πως στους αγαπημένους μας ανθρώπους σταματάνε τα πρέπει και ξεκινάνε τα θέλω. Τα πρέπει κατά την γνώμη μου χωράνε μόνο όσο αναφορά την εξασφάλιση της επιβίωσης. Εκεί βέβαια μπαίνει και το άμα μπορώ ή όχι. Κάθε μέρα είμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα πρέπει, εκτός από τις θρησκευτικές γιορτές μας (Χριστούγεννα, Πάσχα) ή για όσους εργάζονται όταν μπορούν  να πάρουν ρεπό από την δουλειά τους ή άδεια. Το πρέπει δηλώνει υποχρέωση ή δέσμευση σε κάτι. Γι’ αυτό πιστεύω ότι όσο αναφορά στο θέμα γιορτών τα πρέπει είναι συνήθως εθιμοτυπικά. Η μάνα πρέπει να έχει καθαρό το σπίτι, να φτιάξει χριστουγεννιάτικα εδέσματα, να έχει ένα σπίτι έτοιμο για να φιλοξενήσει καλεσμένους. Τα άλλα λοιπά πρέπει αφορούν την εργασία. Ωστόσο όταν πρόκειται να περάσουμε καλά με τους αγαπημένους μας ανθρώπους εκεί δεν έχουνε θέση τα πρέπει. Ακόμα και τα πρέπει της μαμάς να φροντίσει τις ετοιμασίες του σπιτιού συνάδουν και με τα θέλω της. Πχ ναι μεν πρέπει να έχει καθαρό το σπίτι αλλά παράλληλα το θέλει καθαρό για τα παιδιά της και τους καλεσμένους της. Πρέπει να φτιάξει γλυκά και φαγητά, αλλά θέλει να τα δει να καταβροχθίζονται από την οικογένεια της. Υπάρχουν τα  εθιμοτυπικά πρέπει αλλά το κυριότερο αυτά τα πρέπει μηδενίζονται σαν έννοια από την θέληση και την αγάπη που βγάζουμε  σε φίλους και αγαπημένους μας αυτές τις μέρες. Για φανταστείτε πχ να λέγατε σε φίλο σας πρέπει να βγούμε σήμερα ή σε μια κοπέλα πρέπει να βγω μαζί σου, ή στον ίδιο σας τον εαυτό να πείτε πρέπει να περάσω καλά;Το ξέρω ότι το σκεπτικό σας σε αυτά τα παραδείγματα δεν λέει πρέπει αλλά θέλω, οπότε καλό είναι να μην μπερδεύουμε αυτές τις έννοιες. Αλλιώς πρόκειται για ψυχαναγκασμό. Το θέμα είναι άμα μπορούμε ή όχι. Αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτό και μεγάλη κουβέντα.

Ολοκληρώνοντας τον προβληματισμό που εξέφρασα απέναντι στο άρθρο του αδελφικού μου φίλου Μάκη ας πω και 2 κουβέντες για την συστημική υποκίνηση. Φαντάσου να είναι κάποιος σε μια χώρα του Ισλάμ και ξαφνικά να αρχίζει να βρίζει το κοράνι και τους ιμάμηδες. Το λιγότερο θα είχε μπει φυλακή. Φαντάσου να ήσουν στην Σοβιετική Ένωση και να έλεγες ότι είσαι ακόμα Χριστιανός Ορθόδοξος. Η στην Βόρειο Κορέα το ζωντανό παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης. Η να ήμουνα Ινδουιστής και να βίαζα ανήλικα κοριτσάκια.  Φαντάσου να μεγάλωνες με το δόγμα του προτεσταντισμού η του καθολικισμού. Αν το καλοσκεφτείς το Χριστιανικό Ορθόδοξο δόγμα είναι το πιο ανθρώπινο και φιλελεύθερο δόγμα που υπάρχει σαν θρησκεία. Μπορεί να έχουμε τραγοπαπάδες και διεφθαρμένους αλλά δεν προπηλακίζομαι όταν τους αμφισβητώ. Μπορεί να έγραψα γραμμές που θα έλεγε στο σενάριο ο αστυνόμος Θεοχάρης, μα αν δεις τον κόσμο, είναι αλήθεια. Όπως επίσης το γεγονός το ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε πολλοί άνετοι και σε ανθρώπους με άλλες θρησκείες, σε αντίθεση με τους Ρώσους και τους Σέρβους, δεν μπλέκουμε την θρησκεία με τα εθνικά ή πολιτικά πιστεύω. Αν τα μπλέξαμε κάποτε, μας έγινε μάθημα με την Μικρασιατική Καταστροφή και τον διαχωρισμό της Κύπρου. Είμαστε ωραίοι εμείς οι Έλληνες πανάθεμα μας και ας είμαστε χρεωμένοι μέχρι το κόκκαλο. Αλλά οι ωραίοι του πλανήτη είναι καταδικασμένοι να εκπροσωπούνται από ένα πολιτικό σύστημα που από οποιαδήποτε συνιστώσα και αν το δεις δεν εκπροσωπεί την λέξη Ελλάδα ούτε την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα.

Περίμενα να γράψω λιγότερες γραμμές για το νέο έτος, αλλά βλέπετε μέχρι εχθές ήμουν μακριά από τον υπολογιστή. Γι’ αυτά που έγραψα σήμερα πηγή έμπνευσης είναι οι κοντινοί μου άνθρωποι και ο δαιμόνιος αδελφός, ο Μάκης. Το κίνητρο όμως που μας εμπνέει να γράφουμε μας το δίνει η απρόσμενα μεγάλη συμμετοχή σας και τα χτυπήματα σας στο ιστολόγιο. Γι΄αυτό και ένα μεγάλο ευχαριστώ το χρωστάμε σε όλους εσάς που μας διαβάσατε. Η πρόκληση για μας είναι να συνεχίζουμε να γράφουμε και να βγάζουμε σκέψη που να ξεφεύγει από την καθημερινότητα. Να παράγουμε και να προάγουμε προβληματισμό με τον καθημερινό καταιγισμό πληροφοριών και εξελίξεων που δεχόμαστε στο καθημερινό σερφάρισμα μας στο Διαδίκτυο.  Μα πάνω απ’ όλα η συμμετοχή σας μας έχει δώσει ακόμη πιο πολύ αγάπη και μεράκι να συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε. Σας εύχομαι ένα πολύ ευτυχισμένο 2015, και παρόλο που βιώνουμε δύσκολα χρόνια εύχομαι σε όλους σας να μην χάσετε το χαμόγελο σας. Γιατί η ζωή καταντάει μίζερη και ματαιόδοξη μόνο για τους οικονομικά πλουσιότερους...

Για όσους θέλουν να συζητήσουμε σχετικά με τα άρθρα μπορείτε να με βρείτε:

Facebook: Αλέξανδρος Δέλλας (φώτο προφίλ Τζαμποσακούλα)

Yahoo: a.dellas@yahoo.com 

Πρώην msn και νυν Outlook: alexios_paoki@windowslive.com