Ποια δημοκρατία;

«Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Κάποτε οι 300 πέθαιναν για μας, τώρα εμείς πεθαίνουμε για τους 300»... Και άλλες πολλές τέτοιες εκφράσεις υπάρχουν για να δείξουν την δυσαρέσκεια του Έλληνα απέναντι στις πολιτικές που ασκήθηκαν τα τελευταία 6 χρόνια. Καταλαβαίνεις εν μέρει την δυσαρέσκεια του Έλληνα και είναι λογικό, από την άλλη δε, βλέποντας την ιστορία της Ελλάδας, χύθηκε αίμα τόσο για την δημιουργία συντάγματος και δημοκρατικών θεσμών, όσο και για την διατήρηση τους. Είμαστε η χώρα που γέννησε την έννοια πολίτευμα, με την ξεχωριστή διακυβέρνηση που είχε η κάθε πόλη-κράτος, από την αρχαιότητα. Είτε πρόκειται για την Αθηναϊκή δημοκρατία, είτε για την Σπαρτιατική ολιγαρχία, είτε για την Μακεδονική βασιλεία. Η ανάγκη που εκδηλώθηκε για την ατομική ελευθερία, ήτανε και αυτή που γέννησε την δημοκρατία, ένα πολίτευμα που πίστευε ο Αριστοτέλης, ως το λιγότερο χειρότερο πολίτευμα από τα διεφθαρμένα πολιτικά καθεστώτα. Ένα πολίτευμα που διαδραματίζει την παγκόσμια πολιτική σκηνή τους τελευταίους 2 αιώνες της παγκόσμιας ιστορίας. Οπότε αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε, είναι τα αίτια της δυσαρέσκειας του Έλληνα απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο.

Προβλέψεις για το στοίχημα

Κάνοντας μια ανασκόπηση στην Ελληνική ιστορία, καταλαβαίνει κανείς ότι το μόνο κόμμα που έβγαλε την 4 ετή θητεία του στην κυβέρνηση  χωρίς αναταράξεις στην κοινωνία ήτανε το ΠΑΣΟΚ. Όσο να πεις αγαπημένη συνήθεια στους Έλληνες οι εκλογές και τα κόμματα με την αριστερή χροιά. Από ιδεολογία χέσ’το. Στα βήματα του Αντρέα Παπανδρέου και του Σημίτη βρίσκεται και ο Αλέξης Τσίπρας. Απατεωνίσκοι καθώς ήτανε έδωσαν στον Έλληνα ένα πλασματικό βιωτικό επίπεδο που ήτανε στηριγμένο σε πολλαπλά δάνεια. Έφτιαξαν έναν Έλληνα καθ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν τους. Απατεωνίσκο, ψεύτη αλλά πολύ αγαπητό και λαοφιλή με ένα όραμα φτιαγμένο μέσα στην φτήνια. Όποιος δει το πως φτιάχτηκαν οι πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μετά το 80 καταλαβαίνει εύκολα για την μπομπολική φτήνια που μιλάμε.

Θα μου πεις τώρα, υπήρχανε καλύτερες επιλογές σαν κόμματα; Όχι. Η ΝΔ κατάφερε να κάνει την εκκλησία πάμπλουτη και πανίσχυρο πυλώνα στο ελληνικό status quo. Τόσο που αριστεροί και δεξιοί κάνουν τουμπεκί σε ότι πει η εκκλησία. Να πεις για τους ΚΚΕδες; Στις καλές εποχές που είχαμε κατώτατο στα 750 ευρώ, είχανε αίτημα να πάει στα 1500. Απεργίες όποτε ήθελαν και όπου ήθελαν. Να πεις για τα εθνικιστικά κόμματα; Στην Ελλάδα έρχονται και περνάνε σαν μόδα. Τα ναζιστάκια της Χ.Α δεν λένε να πέσουν και όσο χειροτερεύουν τα πράγματα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα.

Ξέφραγο αμπέλι...

Τι να μην σχολιάσεις πλέον σ’ αυτή την χώρα; Βαριέσαι, μαλακίες γίνονται κάθε τρεις και λίγο. Ανάξιοι άνθρωποι να αναλαμβάνουν κάθε λογής πόστο, χωρίς να κατέχουν κάποια γνώση. Μόνος γνώμονας σ’ αυτή την χώρα, η δημοφιλία. Και δεν μιλάω για τον Χαϊκάλη. Οδεύουμε έτσι 40 χρόνια τώρα. Θα μιλήσω για τις φωτιές. Από το 2000 μέχρι και το 2015 που ακόμα κάποιοι επιτρέπουν κάποιους ηλίθιους, ανενόχλητοι να σου λαμπαδιάζουν όλα τα δάση. Που να επιρρίψουμε την ευθύνη για τέτοια εγκλήματα; Ποιοι εκτίθενται από τέτοιες δράσεις;

Πουτάνα όλα σε μια βδομάδα

Είναι αλήθεια ότι λόγω της ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ τήρησα σαν αρθρογράφος την πλέον κατακριτέα γραμμή όσον αφορά την κριτική μου στο συγκεκριμένο κόμμα. Και είναι αλήθεια ότι αν συνεχίζονταν οι αποφάσεις να λαμβάνονται μόνο μέσω της ιδεολογίας και γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ θα κόστιζε πολύ ακριβά στην Ελλάδα. Κάποιος όμως βρέθηκε εκεί να αναλάβει την ευθύνη και να πάρει αποφάσεις ρεαλιστικά και γνώμονα την διπλωματία. Ποιος άλλος από τον πρωθυπουργό και ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα που παρόλο που μας συνήθισε σε κωλοτούμπες ολκής, μέσα σε μια βδομάδα το ξαναέκανε αλλά σωτήρια και με γνώμονα το καλό και το εθνικό συμφέρον του τόπου. Και τι κωλοτούμπα!

Μέσα σε μια βδομάδα από εκεί που περίμενε κανείς το όχι να λειτουργήσει σαν το μέσο όπου θα συνεχίζονταν οι αποφάσεις του τόπου να λαμβάνονται μόνο ιδεολογικά, ο Αλέξης τρέλανε τους πάντες με την τρομακτική πολιτική οξύνοια που επέδειξε σε μια βδομάδα. Αντί να πάρει το αποτέλεσμα τους δημοψηφίσματος και να το χρησιμοποιήσει διχαστικά, με μόνο γνώμονα την υπεροχή του απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, το χρησιμοποίησε με τρόπο να τις συσπειρώσει. Γνώριζε ότι έπρεπε να κάνει κάποιου είδους συμφωνία προκειμένου η Ελλάδα να μην πέσει σε άγνωστα μονοπάτια. Διάλεξε λοιπόν να διαπραγματευτεί μια συμφωνία διαμορφωμένη όχι μόνο με τα πιστεύω του δικού του κόμματος αλλά με την σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων πλην του ΚΚΕ φυσικά και της Χ.Α μετέπειτα.

Δώσ'τε μας έναν καλό λόγο να πούμε όχι!

Τι δουλειά να κάνει κανείς εχθές; Κάθισα είδα επί ένα 10 ωρο το κανάλι της Βουλής. Να δω τις γνώμες όλων των κομμάτων και το τι πιστεύουν πραγματικά. Αν μη τι άλλο αντιπροσωπευτικό το χθεσινό δείγμα της ονομαστικής ψηφοφορίας όπου το παλαιοκομματικό σύστημα είπε όχι στο δημοψήφισμα και τα νέα κόμματα ψήφισαν ναι. Όλοι παρέθεσαν τα επιχειρήματα τους με την ρητορική των παλαιών να βασίζεται κυρίως σε δημοσιονομικά κριτήρια και την ρητορική των νέων να περιορίζεται σε συναισθηματισμούς και στην ανάγκη εθνικής κυριαρχίας.

Ο κύριος Καμμένος φυσικά διαχώρισε την θέση και μίλησε μόνο σαν υπουργός άμυνας. Θυμήθηκε φυσικά και την παλιά του ιδιότητα ως Νεοδημοκράτης. Η υπόλοιπη ρητορική των ΑΝΕΛ περιορίστηκε στα παλιά μνημόνια. Οι Χρυσαυγίτες ναι στο δημοψήφισμα και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκουν καθαρά πελατειακές σχέσεις με το καθεστώς Πούτιν οι Χρυσαυγίτες. Ο Αντωνάκης και η ΝΔ πήρανε καθαρά θέσεις με βάση τα δημοσιονομικά κριτήρια, όπου η πλάστιγγα έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα γέρνει υπέρ τους. Η Φώφη παρόμοια ρητορική, συν τα πασοκικά σοσιαλιστικά ιδεώδη.  Το ΚΚΕ σαν αντίποδας της Χρυσής Αυγής. Όχι στο δημοψήφισμα όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η κόλαση της ανεμελιάς

Διαβάζοντας για άλλη μια φορά τα νέα της ημέρας για 120η μέρα η Ελλάδα διαπραγματεύεται και χρεοκοπεί. Καθυστέρησε την δόση της; Μπαμ χρεοκοπία τέλος. Επί Σαμαρά άκουγες τα μίντια να περνάνε την γραμμή ότι η Ελλάδα διαπραγματεύεται σκληρά και για το καλό της χώρας. Επί Τσίπρα τα ακούς να περνάνε την γραμμή ότι κάθε μέρα η Ελλάδα διαπραγματεύεται για την χρεοκοπία και το κακό της χώρας. Ιδιωτική, δημόσια τηλεόραση τι περίμενες; Ο ιδιώτης τα δικά του ή εξουσία τα δικά της. Η γραμμή και των δύο κοινή. Τι ουτοπία να πλασάρουμε στον Έλληνα να μας ψηφίσει; Αμάσητο ο Ελληνάρας θα ρίξει δαγκωτή την ψήφο του στην ουτοπία. Το πρόβλημα  όμως δεν εντοπίζεται εκεί.

Πας χαζεύεις για λίγο τις Ελληνικές ταινίες της κάθε εποχής. Στις ταινίες του 40 και του 50 έβλεπες την εικόνα του πεινασμένου και κατατρεγμένου Έλληνα. Στα 60’ς όσο ανέβαινε η οικονομία έβλεπες όλο και καλύτερες εικόνες στον κινηματογράφο. Φτώχεια η όχι έβλεπες σε εκείνον τον Έλληνα μια προσωπική περηφάνια, αρχές και ηθικές αξίες. Το χιούμορ ήτανε απλό, λιτό και πνευματώδες. Οι ηθοποιοί όλοι τους ένας και ένας. Απίστευτο και απαράμιλλο το ταλέντο. Σε πραγματικά δύσκολες εποχές.

Τα αρχαία κατεύθυνσης συζητούν για τα προβλήματα της εκπαίδευσης!!!

Ο άνθρωπος εκ γενετής έχει ένα πρόβλημα. Μεγάλο. Ξεχνάει ότι είναι ζώο. Ζει σε μια ουτοπία θεσμών, προϊόντων, εικόνων, λέξεων, περιβάλλοντων. Πες ότι σε πετάνε σε έναν λάκκο μαζί με ένα πεινασμένο λιοντάρι. Δίπλα σου λένε ότι έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σ’ ένα iphone με 100% μπαταρία και με mb ίντερνετ διαθέσιμα, ένα δόρυ, 5 κιλά πρωτεΐνη, το ρωμαϊκό δίκαιο, την βίβλο, τις 50 αποχρώσεις του γκρι, την επιτομή της ψυχανάλυσης... Και απορώ τι θα έκανε ο σημερινός άνθρωπος σε μια τέτοια περίπτωση.  Θα πήγαινε με την πεποίθηση ότι είναι πεθαμένος από χέρι και ότι δεν έχει καμιά ελπίδα να ζήσει; Μάλλον θα έπαιρνε το Iphone για να βγει φώτο με το Λιοντάρι καθώς θα τον κατασπαράσσει, ένα σμάιλι φεις από δίπλα για να δείχνει και χαρούμενος, κομπλέ! Αν πεθάνω ας έχω και την δημοσιότητα μου. Θα είχε τέτοια αυτοπεποίθηση για τον εαυτό του όπου θα άφηνε το δόρυ για να πάρει πρωτεΐνη και να πάει να δείρει το λιοντάρι; Μάλλον θα πέθαινε. Θα αντιμετώπιζε το λιοντάρι σαν πολιτισμένη οντότητα και θα προσπαθούσε να του εξηγήσει τις ποινές που θα αντιμετώπιζε μετά άμα τον σκότωνε; Θα προσπαθούσε να το κάνει χριστιανό και καλό λιοντάρι; Θα ξεγυμνωνότανε και θα κοιτούσε λάγνα το λιοντάρι μπας και την γλύτωνε με κάνα ξεγυρισμένο γαμήσι; Θα του ανέλυε την ψυχολογία  του προσπαθώντας να το πείσει το λιοντάρι ότι η επιθετική του συμπεριφορά προέρχεται από υποσυνείδητες τραυματικές εμπειρίες και ότι πρέπει να το ξεπεράσει;  Θα έπαιρνε το δόρυ μπας και μπορέσει να ζήσει άλλη μια μέρα;